Atlanta - Schiphol ..weer thuis

Vanmorgen ging om 8 uur de wekker af. Om half 9 zaten we aan het ontbijt en om 9.15 uur leverden we de sleutel van onze kamer in. Voor het hotel stond een taxi waar niemand kennelijk mee mee wilde want hij stond er al fffff. Wij durfden het wel aan. De rit naar het vliegveld kost 32 dollar - vaste prijs. We moeten aangeven of je naar het domestic of internationale vliegveld willen. Domestic zeggen we in koor en onze taxichauffeur, met wie het moeilijk praten is omdat wij hem bijna niet verstaan, zet ons netjes af voor de deur van de vertrekhal bij United. We checken gelijk in. De koffers wegen samen 94 ?? No problem. Er gaan stickers op voor Amsterdam dus als het goed is zien we die weer terug op Schiphol. Als we bij de douane zijn zien we dat de meeste reizigers voor ons hun schoenen uitdoen. Voor de zekerheid doen wij dat ook maar, we hebben immers geen zweetvoeten. Alles is OK. Ook bij Clazien gaat er niets af. Met een trein gaan we naar gate D. We hadden het ook kunnen lopen maar ... het is toch een knap eind. Een kopje loei hete koffie op. Ik was blij dat ik bij de stoeltjes aankwam. Kon ze bijna niet meer vasthouden. Daar wat dom voor ons uit zitten kijken tot we om 12.00 uur aan boord mogen. Het is een klein vliegtuigje. Wij zitten naast elkaar op 15B en C en aan de andere kant van het gangpad zit 15A, alleen. Om half 1 zet het vliegtuig zich in beweging. Er is geen muziek aan boord, laat staan een monitor voor film. We krijgen 1 keer een drankje aan geboden. We kiezen allebei gingerale. 1 blikje gaat open en wordt over de 2 glaasjes verdeeld. Er is nog over. Dat gaat in een glaasje voor iemand in een rij voor ons. Ik lees een tijdschrift - soort privé - die iemand achter gelaten heeft. Om 14.45 uur geland zonder oordopjes. Oeps .... Vergeten ... zitten in de koffer. Zere oren heb ik niet. CM had ze een 20 min. voor de landing eventjes. Had het ook plots heel warm. Buiten is het ook 93 gr F, zegt de gezagvoerder. Dat is dan wel in New York op de luchthaven. Sien heeft last van een opvlieger.

We moeten naar gate C. De enige mogelijkheid om daar te komen is met een bus. We gaan in de 2^e bus die ons bij C afzet. Eigenlijk zouden we gate 86 moeten hebben maar op het scherm staat dat onze vlucht om 18.05 vanaf gate 80 vertrekt. Ook goed natuurlijk. We stikken van de honger en hebben allebei trek in een big mac. We schuiven aan bij 2 Amerikanen uit Seattle die naar Ierland/Engeland en Noorwegen gaan. Hebben daar 14 dagen voor. Daar een 3 kwartier mee zitten praten. Hier WIFI geprobeerd. Niet gelukt. Sien heeft ook geen verbinding. Vanmorgen wel een sms van Katois gehad met goeie reis. Antwoord kon niet gelijk verzonden worden. Bleek later wel de lucht in gestuurd te zijn. Is nu 16.30. Nog 1 ½ uur en we gaan ri.huis.

Dat dachten we tenminste. Krijgen te horen dat onze vlucht vertraging heeft. Het heeft alles te maken met het slechte weer in Los Angeles. Daar moet ons vliegtuig vandaan komen. Er worden diverse vluchten geannuleerd en een hele hoop hebben er vertraging. Het is op meer plekken heel slecht weer. We hangen wat en een praatje met 2 Nederlandse vrouwen waarvan er 1 naast ons blijkt te zitten in het vliegtuig.

Uiteindelijk gaan we om 21.30 uur de lucht in. We lezen was, kijken film en luisteren muziek.

Krijgen een maaltijd (we kiezen allebei voor kip) en het lukt ons om iets te dutten. Clazien heeft zo'n 4 ½ uur geslapen. Ik wat korter.

We landen om 10.30 uur op Schiphol. We hebben zo'n beetje als laatste onze tassen. Die van Clazien is doorzocht. (komt dat door de omvormer ?)

Tot onze grote verrassing staan Judith en GUUSJE ons op te wachten. De kleine is in de 4 weken behoorlijk gegroeid maar kent ons nog niet. We gaan gelijk naar de auto en naar huis waar Jeroen en Joep naar buiten komen gerend. Jeroen heeft boodschappen gedaan waardoor we de komende dagen meer dan genoeg hebben.

Om een uur of 4 komen Karin, Thomas en Ise als Ju/Je/Jo/Gu net weg zijn. We eten frites en drinken koffie en om half 10 gaat echt het licht uit.

Heerlijk om ze allemaal weer te zien (Ank zit in Italië en zien we donderdag weer).

Atlanta (Coca Cola - CNN)

30 gr.

Na het éénvoudige continentale ontbijt zijn we naar de op 4 minuten van ons hotel gelegen 'World of Coca Cola' gelopen. Een bijzonder gelikte ontvangst en presentatie van de wereld van coke. Heel veel aandacht is er voor het geheim van de smaak. Een leuke 4D presentatie waarbij de stoelen behoorlijk veel schokken en er af en toe spetters water op je komen. (lijkt wel iets op Pandadroom)

Wij zaten op de achterste rij. Clazien had eigenlijk - zoals al meer gebeurd is bij kassa's - de verkeerde rij gekozen. Onze stoelen bewogen namelijk niet. Achteraf gezien : niet erg. De geschiedenis vanaf het ontstaan gevolgd, het flessen vullen gezien en vervolgens in een grote proefruimte gekomen. Hier kun je je werkelijk een slag in de rondte drinken aan allerlei drankjes van de company welke per werelddeel zijn opgesteld. Het is verstandig dat met mate te doen want anders loop je binnen no time te boeren, zo is onze ervaring. Wij vonden een drankje uit Chili erg lekker. Ook nog met de Polar Bear op de foto gegaan en zo'n 2 ½ uur later stonden we buiten met een peper en zoutstel in de vorm van colaflesjes en een tandenstokerautomaat in de vorm van een coca cola ijskast ofzo. Zo hebben we dus naast de boeken en DVD's van Clazien, de vlaggetjes van Clazien, de petjes van Clazien en de korte broek van mij nog 2 souvenirtjes gekocht. Bij het verlaten van het pand krijgt iedereen een coca-cola flesje. Die hebben we vanavond leeg gedronken. We vonden het echt heel erg leuk.

Vervolgens via het Centennial Olympic Parc naar de 10 minuten verder gelegen studio's van CNN gelopen. In het parkje staan zuilen met de namen van alle medaillewinnaars van Atlanta 1996. Van onze gouden deelnemers even een foto gemaakt. CNN zit in een groot gebouw met - zo werd gezegd - de langste roltrap van de wereld. Daarmee zijn we naar boven gegaan voor de start van een 55 minuten durende rondleiding. Voordat we naar binnen mochten werden we niet gefouilleerd maar de zakken moesten leeg en alle tassen werden minutieus onderzocht. Ook moesten we nog door een detectiepoortje. De irisscan en vingerafdrukkenafname ontbraken maar verder was het strenger dan op het vliegveld. Overal staan en lopen ook mensen van de veiligheidsdienst. Als je het al van plan zou zijn, bij het zien van al die grote geüniformeerde mannen, laat je het wel uit je hoofd. De rondleiding was leuk. Er ging weer een ahhhhh en ohhhhh op toen we bij het rondje zeiden dat we van the Netherlands waren. Eigenlijk waren we het niet van plan te zeggen maar toen France om de hoek kwam kijken hebben wij ons zegje ook maar gedaan. Er was duidelijk meer waardering voor ons.

Uitgelegd werd hoe het weerpraatje werd gepresenteerd en we hebben een live-uitzending van CNN min of meer gevolgd. Brooke - die het nieuws presenteerde (hier een CNN-ster) - lachte naar ons en is gelijk mijn favoriet.

Om 4 uur het CNN gebouw verlaten en door de hitte (30 graden) naar ons hotel gelopen waar we nog even lekker gerelaxt hebben. Vanavond in Hooters gegeten. Dat was, ondanks de herrie van de 6 tv-schermen waarop de NBA finale basketbal werd gespeeld (best of five), ook een topper en dat lag niet alleen aan de bediening. Clazien ging voor de kippenvleugels en ik voor de Texas burger. Geweldige maaltijd.

We zijn blij dat we nog in Atlanta zijn geweest. De stad straalt een leuke sfeer uit en het is er gewoon gezellig.

In het hotel dit verslagje zitten maken wat het laatste van onze vakantie zal zijn.

Vrijdag gaan we om half 10 (15.30 in Nederland) naar het vliegveld (dat sinds 1 maand internationaal is en dus zijn rechtstreekse vluchten vanaf Nederland mogelijk) en we hopen zaterdagmorgen in Schiphol aan te komen.Nog een paar dagen om bij te komen en dan weer heerlijk aan het werk.

Atlanta (wel uggs = geen uggs)

19 km. (12 miles) 30 gr.

Vanmorgen om 10 uur vertrokken we van de camping en precies 20 minuten later stonden we bij Cruise America. De auto werd gecheckt en goed bevonden. De volumemeter in de blackwatertank (urine) stond niet op leeg. Daar hebben we de hele vakantie al last van gehad terwijl er toch echt geen druppel meer in zat. De emmer ging onder de afvoer, alle kranen open en ... geen druppel meer. Fout dus in het systeem. Omdat we gas verbruikt hebben en dat niet bijgevuld hebben doen ze dat bij Cruise. Kost 30 dollar. Wisten we van te voren. Ik heb nog geprobeerd om de 2 campingstoeltjes die we aangeschaft hebben als een soort ruilobject te kunnen laten fungeren. Helaas. De directie werd nog wel even geraadpleegd, maar men wilde ze niet. Wij ook niet dus die bleven achter. De gestolen waterslang istrouwens niet meer ter sprake gekomen. Overigens precies 100 miles (160 km) over van de gekochte milespaketten.

Met de taxi voor 40 dollar (vast tarief) naar hotel Days Inn gebracht door een heel vriendelijke taxichauffeuse die met een Nigeriaan getrouwd is, daar later wil gaan wonen maar haar mond daar niet open mag doen omdat ze anders gevaar gaat lopen. Om half 12 ingecheckt. We konden gelijk op onze kamer. Wat een verademing vergeleken met het hotel in Washington. Een heerlijke kamer met twee 1½ persoonsbedden en verder van de meeste gemakken voorzien. Dankzij de snelle internetverbinding gelijk ook maar even contact met gezin Ju en gezin Ka opgenomen. Fijn ook de kleintjes weer fff gezien te hebben als zien we die zaterdag ook weer.

We zitten op een enorm goeie locatie (compliment voor uitzoeken aan Ju). Eigenlijk midden in downtown. Een paar minuten overal vandaan. Een aanrader. Eerst naar The Underground gelopen, een ondergronds winkelcentrum wat in sommige reisgidsen als een: you must do it - wordt aangeprezen. Nou niet dus. Een aantal kitsstalletjes en eettentjes en meer niet. We hoopten nog ergens uggs voor Anneke te kunnen kopen en we hebben ook nog nergens een speelgoedzaak gezien.

Voor de uggs werden we in een schoenenwinkel verwezen naar de Lenox mall. Met de metro naar die mall. Die bestaat uit 250 winkels met de meest dure merken. Een heeeeeeeeeeel chique mall.

Een jurkje Ralph Lauren kost hier zo'n 100 euro. We weten niet of dat duur is want al dat merk spul zegt ons niet veel. Na over de 4 giga etages te hebben gezworven uiteindelijk in een ecco winkel de door Anneke zeer gewenste uggs aangetroffen. Clazien d'r voeten werden gelijk al opgemeten (komt goed uit want de maat komt overeen met Annek). De prijs 170 dollar (125 euro) gaf toch even aanleiding om naar Ank in Italië te bellen, die op dat moment voor de tent met Wendy marshmello's boven een vuurtje zat te roosteren. Goed dat we gebeld hebben. Koop ze toch maar niet. Te duur. (vinden wij ook) Maar goed na uren op zoek te zijn geweest naar die schoenen, tig schoenenwinkel s van binnen te hebben gezien, 12 dollar aan metrokaartjes te hebben aangeschaft komen we uiteindelijk dan nog zonder uggs terug naar Nederland. Maar alles met liefde gedaan

. Hier overigens ook geen enkele speelgoedzaak. Waar de Amerikanen alles kopen is ons een raadsel.

In het hotel aangeland ons opgemaakt voor het diner. We hadden besloten te gaan eten bij Durango steakhouse, op zo'n 5 minuten van het hotel. Daar hebben we geen spijt van gehad. Heerlijk buiten op het terras zitten eten bij een temperatuur van 22 gr. (overdag 30 gr) Om 21.45 weer op de hotelkamer en gewoon even liggen uitbuiken.

Mc Donough rustdag

28gr. Heerlijk weer.

Vandaag dus een hele echte rustdag gehad. Weer fff wennen. De tassen ingepakt en de camper aangeveegd. Vanmiddag de paar stappen naar het zwembad gelopen en vervolgens ons in het lauwe water begeven. We hadden het zwembad voor ons zelf. Het was gezellig tot een daas ons watergeluk kwam verstoren. Het kreng kwam steeds weer richting ons. Snel even onder water gegaan en dan was ie het spoor natuurlijk bijster om even later weer als een kamikaze op ons af te stevenen. Het leek wel een kat en muis spel.Het water maar verlaten en verder in de schaduw bij de camper gaan zitten lezen.

Het lukt hier niet om foto's op de site te zetten. Niet dat we nu van die spectaculaire gemaakt hebben maar .... gewoon. We proberen dat in het hotel of anders dan : niet.

Morgen de camper dus inleveren en daarna naar ons hotel waar we 2 nachten blijven.

Het mandje zullen we inderdaad maar bij Xenos ofzo kopen kunnen we het ook nuttiger gebruiken want laten we eerlijk zijn, zo'n duur ding staat toch alleen maar voor de sier. We hebben geen tv aan boord en die hebben we voor geen millimeter gemist. Jammer dat de internetverbindingen op de diverse campings niet zo goed waren. Wel een paar keer in de hangout gezeten met onze kindjes maar dat hadden we nog wel een paar keer willen doen. Van de diefstal slang hebben we uiteraard aangifte gedaan (bij de receptie op de camping). Goed Hema nieuws ook: de mysterie-guest is in de vestiging geweest en de score was 5 uit 5. Daarnaast nog een 8 voor het winkelbeeld. Clazien is apetrots ..... en Bert .. ik kijk er nu al naar uit om volgende week woensdag weer te beginnen. We hebben al een bodempje States - ervaring opgedaan waar we jou en José, denken we, een heel eind mee op weg kunnen helpen.

Mc Donough

227 km. (142 miles) 30 gr. Zon.

Toen we vanmorgen tegen 10 uur vertrokken was de receptie nog steeds dicht. We hadden zo weg kunnen rijden. Hebben we natuurlijk niet gedaan. Op de camping een (gras)maaier aangesproken en gezegd dat we voor de afgelopen nacht wilden betalen. Hij wist van niets maar belde z'n baas. 25 dollar mochten we hem overhandigen. Via de I 20 ri. Atlanta getogen. Prima weg. Zo'n 30 km. voor Atlanta eraf gegaan en binnendoor naar de camping gereden op ongeveer een kwartier rijden van Cruise America waar we de camper woensdag moeten inleveren. De camping, waar we om 2 uur waren, ligt zo'n 300 meter van de snelweg. Je ziet ‘m niet maar hoort ‘m des te beter. Vanmiddag al 2 x gedacht dat er een helikopter over vloog. Bleek een herriemaker op de snelweg. Maakt niet uit. We staan op 20 meter van het zwembad en da's lekker. Fffff lekker gezwommen. Af en toe is het lichtelijk overdreven dat ze je naar je plaatsje brengen. We staan op het eerste plekkie, 60 meter (heb het uitgemeten) van de receptie, op M48. Kind kan de was doen. Nee hoor, we worden netjes door Jack die heel breed in z'n golfkarretje zit, naar ons plaatsje gebracht. Hij rijdt voor en jawel .... Hij rijdt voorbij M48. Wij roepen hem. Hij stopt en dacht dat we M58 toebedeeld hadden gekregen. No problem. Follow maar. In plaats van even achteruit te steken moeten we Jack volgen over de camping. Hierdoor een rit van 900 nutteloze meters over de campingpaden gemaakt. Hem natuurlijk wel bedankt voor de service.

Overigens ook nog voor $20 dollar getankt. We moeten de camper inleveren met een tank die voor 2/8 gevuld is met benzine. Zo hebben we ‘m ook meegekregen. Het gaat ons aardig lukken denken we. Voor de 2^e keer hebben we ook voordeel gehad vans ons ANWB lidmaatschap: 10% korting. De vorige keer hoefden ze onze kaart niet te zien. Nu wel.

Verder dus gezwommen en gelezen.

Augusta - Camping zonder wc!

235 km (147 miles). Zon. Heet op camping. 30 gr.

Vandaag : vaderdag. Omdat ik vader ben kreeg ik een eitje op bed. Verder geen kado's gehad maar die zullen ongetwijfeld in Nederland op me liggen te wachten

. Nog geprobeerd op internet te komen, om ffff met de meiden te hangouten, maar dat lukt van geen kant. Na de koffie om 10.45 vertrokken voor de rit naar Augusta. Lekker rit over rustige binnendoorwegen. Wat daarbij opvalt is het giga aantal kerken dat je tegenkomt. Charleston alleen heeft er overigens al 180. Het schijnt de plaats in Amerika de zijn met de grootste kerkdichtheid. Als we precies 3 uur later de camping op rijden - mooi op tijd dus voor Nederland - Portugal - blijkt dat er niemand op de receptie zit. Sterker nog hij is in het weekend helemaal gesloten !! Een camper, die net voor ons het terrein is opgereden, heeft gereserveerd en weet z'n plaatsnummer. Die gaan op zoek naar hun plek. Een behulpzame campinggast belt voor ons naar de eigenaar. We moeten bij een hek gaan staan bij de vuilnisbakken. Morgen komt hij naar de camping en kunnen we betalen. We zien achter op de camping een hek maar geen bakken. Gaan daar maar staan. De campinggast komt naar ons toe gehold. Nee..daar mogen we niet staan. Hij wijst ons ons plekkie aan. Er staan inderdaad 4 vuilnisbakken achter een schutting. We zeggen: ' thats no hek thats a schutting'. Hij snapt het niet. Als we staan zien we ook een bordje dat deze plaatsen gereserveerd zijn voor dag of weekgasten maar dat zie je niet als je aan komt rijden. We kunnen hier op internet maar dan moet je de code hebben om in te loggen. Da's een probleem want de eigenaar die dat moet geven is er dus niet. Onze buurman en een andere gast gevraagd of ze WIFI hadden. Not. Verder is er niemand te bekennen. Iedereen zit in de camper met airco aan. Het is in de zon te heet. Gelukkig hebben wij wat schaduw waardoor we toch - echt als enigen - buiten zitten. Ju sms-t de tussenstanden door. Niet om vrolijk van te worden. We liggen er uit. Ank sms-t het ook nog een keer uit Italië. Verder heerlijk zitten lezen tot de koffie.

Nog een opmerkelijk punt van deze camping: Er is geen toiletgebouw. Nou is dat niet erg want we hebben immers een klein kamertje in de camper, maar in de bijna 38 jaar dat we gekampeerd hebben, hebben we dat nog nooit meegemaakt.

Drayton Hall

Drayton Hall. 28 km. (15 miles) 28 gr. Zon en beetje wind. Heerlijk.

Vandaag hebben we een beetje beschouwd als een rustdag. Na de koffie gereden naar het oudste niet gerestaureerde plantage huis van Amerika : Drayton Hall dat op slechts 11 km.van de camping ligt. Eerst een wandeling over het complex gemaakt en daarna een rondleiding van een uur met een gids. Voordat deze begon op het verzamelpunt voor het eerst Nederlands ( voor de duidelijkheid ...met anderen) gesproken. Betrof Zuid-Afrikanen (op bezoek in Amerika) en een stel dat in Amerika woont. Ouders kwamen oorspronkelijk uit Nederland en eens in de paar jaar komen ze nog in ons land op familiebezoek. Dat stel woont 14 jaar in Amerika en de vrouw zegt nog steeds niet te kunnen wennen aan het: ' How are you today'. Terrible vindt ze dat. Okidoki wij ook. Ze begrijpt niet wat okidoki is. Wij uitleggen dat Oki en Doki ooit samen een plan hadden bedacht om een handel te starten in Weens strooizout. Toen dat liep als een tierelier zeiden ze tegen elkaar okidoki. Vandaar. In het huis is geen meubelstuk te vinden. De familie heeft het in 1974 aan de staat verkocht en deze heeft besloten het huis te conserveren zoals het was. Ondanks het feit dat het alleen maar saaie lege vertrekken waren toch een heel informatieve en leuke rondleiding. Het huis heeft geen elektriciteit en airco. 1 keer per jaar wordt er door de familie een reünie gehouden in het huis (bedongen bij verkoop). Het is ook de enige dag (Thanksgiving day) dat het huisje voor bezoekers gesloten is. Er stonden meer gebouwen, maar o.a. een aardbeving en de orkaan Hugo (in 1989) hebben het e.e.a. verwoest. Er stond nog wel een gebouwtje waar de mannen lekker met elkaar in gesprek gingen en een sigaartje rookten. Ze zaten dan met maximaal 5 naast elkaar. Het roken van sigaren zal de lucht van hun overige bezigheden waarschijnlijk hebben moeten verbloemen. Om het ffff wat duidelijker te zeggen ... ze zaten daar gewoon gezellig met elkaar een potje te scheiten.

Op het complex nog even onze lunch genuttigd (bij de camper) en daarna nog wat boodschappies gedaan. Om half 4 weer op de camping en heerlijk in zon en schaduw zitten lezen.

Vanavond Paula Deen kip op. Paula is hier een fenomeen. Als we zeggen dat we in Savannah zijn geweest is de eerste vraag : You have been to Paula Deen ? Uit de hele States komen ze hier naartoe om een keer bij haar te lunchen. Paula is beroemd geworden door haar gastoptredens bij Oprah Winfrey. Haar man - de loser - was er vandoor gegaan. Ze had geen geld en besloot datgene te gaan doen waar ze goed in was: koken. Ze liet haar kinderen deze zelfgemaakte maaltijden verkopen bij bedrijven in de omgeving. Je snapt het ... het liep als een tierelier en inmiddels is ze Multi miljonair. Om in haar restaurant te gaan lunchen moet je telefonisch een afspraak maken. Een andere mogelijkheid is er niet. Je moet geen echte honger hebben want : vandaag gebeld ... over 4 dagen ofzo kun je terecht.

Het mysterie van de camper naast ons is nog niet helemaal opgelost maar wij denken dat de Plaats Delict dat niet is. Onderzoek in de directe omgeving van het voertuig geeft daar geen aanleiding toe. Noch bloed of andere sporen aangetroffen en de deuren zijn allemaal gesloten. Er is niet gebroken. Alles is nog intact. Een briefje aangetroffen dat het voertuig er staat vanaf 30 maart. Hoewel het wel allemaal vreemd blijft nemen we aan dat de beheerder van de camping hier meer vanaf weet. Niet dat die we die tot een dader willen bestempelen maar meer in de zin van ...we weten dat de camper er staat en hij staat daar goed als er maar betaald wordt. Voor de zekerheid heeft Clazien het kenteken genoteerd en wordt - zo nodig - verder doorgespeeld aan de CSI.

Charleston -stad.

18 km. (11 miles) zon 28 gr.

Vanmorgen na het ontbijt op het gemak naar bushalte gereden welke zich bevindt op een grote parkeerplaats bij een winkelcentrum op 8 km.van de camping.We hebben besloten om met de bus naar de stad te gaan omdat parkeren weleens een probleem zou kunnen opleveren. Tegen 10 uur staan we bij de bushalte en de bus komt om 10.01 aanrijden.Nog snel even het advies van een negerin gekregen, die overigens moeilijk te verstaan was en slechts 1 tand in het midden in haar bovenkaak had staan, om tegen de chauffeur tezeggen dat we oud zijn. Dan kost een rit maar $ 0.80. Datdoewe natuurlijk niet maar de chauffeuse denkt - om voor ons onbegrijpelijke reden

- het kennelijk wel want we hoeven maar 80 cent te betalen voor de enkele reis. We betalen met 2 bankbiljetten van 1 dollar. Geld teruggeven kunnen ze niet. Het geld verdwijnt ook in een soort kluisje. Beroven van een chauffeur heeft dus ook weinig zin want hij kan er niet bij komen. Voor 1.60 euro doen zijn we een half uur later in het centrum van Charleston. Clazien heeft onderweg nog even met een student medicijnen zitten praten die het niet zo op de noordelijken heeft. Ze zijn volgens hem ook de burgeroorlog begonnen. Clazien weet echter beter en verteld hem hoe de Amerikaanse geschiedenis op dat punt in elkaar zit. Hij bedankt haar voor de les en stapt met een rugzak vol burgeroorlog kennis blij en tevreden uit bij het ziekenhuis waar hij stage loopt. Via de plaatselijke VVV lopen we een mooie huizen route. We hebben besloten eerst een ritje met paard en wagen te maken. Die kun je niet missen. Links en rechts staan kraampjes waar je tickets kunt kopen. Er zijn wel 5 verschillende maatschappijen die ritje aanbieden. De droom van Clazien was een rit met z'n 2-tjes door de stad. Dat blijft een droom. Er werd $160,-- voor gevraagd (130 euro) Nou dan nemen we wel genoegen met een rit in een rijtuig met nog 14 anderen. Dat kost ons $33,-- met een kortingsbon uit een folder die we op de camping zagen. Het was het geld waard. Gedurende de rit vanéén uur hebben we een leuke uitleg over van alles en nog wat gekregen van een leuke koetsier. Wat ook apart is dat als een paard de kraan open zet op straat (maakt niet uit of het dik of dun is) dan wordt er een soort balletje, met een vlaggetje erop, op DE plek gegooid. Voor de reiniging een teken dat die plek schoongemaakt moet worden. In het verleden werd op het balletje een vlag van South-Carolina bevestigd. Het gevolg was dat de balletjes als sneeuw voor de zon van de straat verdwenen. Menigeen heeft zo'n ding dus met in ieder geval paardenpies en mogelijk spetters poep in z'n zak gestopt. Na de rondrit door de slavenhal gelopen. Hierin zitten een hoop marktkooplui. Vroegen werkten hier alleen slaven. Clazien wilde graag een handgemaakt mandje kopen. Toch maar niet gedaan gelet op de extreme prijzen die er voor gevraagd worden - hoewel we wel denken dat het qua arbeidsuren een normale prijs zou zijn. Na een lunch in een restaurantje de hele stad doorgekuierd. Om 4 uur hadden we het helemaal gehad maar hebben ontzettend mooie straten, huizen, tuinen, paden e.d. gezien. Charleston is echt een hele mooie plaats. Omdat de lijn 30 die we terug weer moesten hebben net voor onze neus weg reed hebben we een uurtje op een bankje in de schaduw zitten wachten op de volgende bus. Was niet erg. Terug bij de camper zijn we nog even de mall ingelopen. Nog spijkerbroeken gepast die hier geen drol kosten (16 euro) maar toch niet gekocht werden omdathet allemaal wel heel ruim viel. (geen kont dus) Ook nog geen speelgoedvoor de kleintjes en uggs voor Ank kunnen vinden. We hebben Atlanta nog. Om 7 uur waren we terug op de camping waar de zon inmiddels was ondergegaan. Het is een stuk drukker geworden met bijna allemaal buscampers. Clazien zocht de laptop op en was even van de kook omdat hij niet onder de stoel lag waar hij altijd legt. ... alleen vandaag niet .... Ik had bedacht dat het misschien handiger was ‘m te verstoppen .....voor het geval dat .....en omdat de camper een hele dag alleen op een parkeerplaats stond .....maar had dat niet tegen mijn echtgenote gezegd die dus een min of meer lichte paniek-vanwezijn'mkwijtenhoezijnzedanbinnengekomen- aanval had. Niks aan de hand dus.